هنر بیان ایده ها و عواطف است، تولید کیفیت های زیبایی شناختی در یک زبان بصری دوبُعدی.   

          عناصر اساسی این نوع از زبان عبارتند از: خط، شکل، رنگ، رنگمایه و بافت که هر یک به ویژه رنگ از ارزش بصری خاص خود برخوردار است. با کاربست این عناصر از راه های گوناگون، می توان احساس حجم، نور و حرکت را بر روی سطوحی تختی همچون بوم ، دیوار، زمین و ... ایجاد کرد.

          چگونگی ترکیب این عناصر، در اساس موجد کیفیت بیان هنری است، بنابراین هر اثر نقاشیف خواه بازنمایی پدیده های واقعی یا فوق طبیعی باشد، خواه تجسم مضمونی روایی و یا نمایش روابط بصری کاملا انتزاعی باشد، می تواند دلالت گر و همچون رسانه ای ناقل مفهوم و پیامی باشد.

           هنر نقاشی از دیر زمان، وظایفی چون روایت، توصیف، مستند نگاری، داستان پردازی و تبلیغ را بر عهده داشته اما از اواخر سده 19 با وانهادن این وظایف به استقلال بیانی دست یافت، با این وجود هنرمند نقاش پیام خود را بر حسب کیفیت های حسی، امکانات بیانی و محدودیت های قالب، اسلوب، وسیله و ابزار کارش را ابلاغ می کند، آنگونه که سرچشمه شکل گیری سبک های متنوع است.

          شایان ذکر است که مشهورترین و ارزنده ترین نمونه های هنر تصویر ایران را می توان بر صفحات نسخ خطی و مرقعات ملاحظه کرد. نگارگری ایران از سده8 ه.ق تا سده 11 ه.ق شکوفایی و رونق بی نظیری داشت، هنری که از پیوند با ادبیات غنی ایرانی، دنیایی فاخر از فرهنگ، تخیل و زیبایی را به جهانیان عرضه کرده است.