کاظم ملازاده

عصر آهن با ویژگی هایی همچون سیل مهاجرت آریایی ها به فلات ایران و به تبع آن تغییر در مظاهر فرهنگی و اجتماعی و نیز ظهور اوّلین قدرت های ایرانی (طلایی، 1385: 34) و تشکیل اوّلین پادشاهی ها مانند ماد و مانا در محدوده ای از فلات مرکزی تا شمال غرب ایران و روابط آن ها با قدرت های مجاور مانند آشور و اورارتو که پیامد آن به بیانی، ورود ایران به دوران تاریخی تلقّی می شود (طلایی، 1387: 1)، جایگاه بسیار ویژه ای در مطالعات باستان شناسی ایران و کشورهای مجاور دارد. در این میان، شمال غرب ایران که در طول تاریخ به مثابه ی محلّ تلاقی شاهراه های مهاجرت اقوام گوناگون عمل کرده است، نقطه ی برخورد اقوام و ملل مختلف بوده و دارای تنوّع فرهنگی و تاریخی بسیار زیادی بوده که همین خصیصه باعث شده است فصل خاصّی از مطالعات باستان شناسی ایران را به خود اختصاص دهد (واندنبرگ، 1348: 56). این منطقه و مخصوصاً حوضه ی غربی و جنوبی دریاچه ی ارومیه به دلیل همجواری با دولت های مقتدر نیمه اوّل هزاره ی اوّل ق.م (عصر آهنII و III) من جمله آشور، اورارتو و مانا و تاثیر بسزای این همجواری در شکل گیری اوّلین پادشاهی ایرانی تبار در مطالعات عصر آهن شمال غرب ایران جایگاه ویژه ای دارد.

دشت همدان یکی از دشتهای حاصلخیزِ بخش غربی فالت ایران به شمار میآید که در نتیجه آبرفت کوهستان الوند شکل گرفته است. این منطقه در محدوده جغرافیایی حوزه رودخانه قره چای و بخش شرقی زاگرس مرکزی قرار دارد. وجود تعداد زیادی از روان آبها و شاخههای متعدد رودخانهها در داخل دشت همدان، شیب مطلوب دشت و همچنین به جهت آبرفتی بودن آن، دارای زمینهای حاصلخیز جهت کشت آبی و دیمی است. توجه به همدان از سوی حکام در دوره سالجقه نیز، نشان از اهمیت آن بهواسطه جایگاه خاص آن در ایالت جبال داشته است؛ در دوره سلجوقی از این حوزه جغرافیایی با آب و هوای معتدل در فصل تابستان بهعنوان ییالق استفاده میشد. ساخت کوشکهای فراوان در سطح منطقه برای هریک از حاکمان و بزرگان از جمله این موارد است. در این دوران دشت همدان مدتی بهعنوان مرکز سیاسی انتخاب شده و شواهد از جایگاه مهم منطقه در آستانه غلبه مغوالن حکایت دارد. عبور شاهراههای شاخص از سطح منطقه و پیوند آن با شرق و غرب فالت ایران بر اهمیت این منطقه بیش از پیش افزود. بنا بر اهمیت تاریخی و باستانشناختی )حجم گسترده آثار منقول و غیرمنقول برجای مانده( دشت همدان، مهمترین ضرورت جهت انجام این رساله است. در این پژوهش تالش شده با بررسی اسناد تاریخی و مطالعات میدانی )روش تاریخی ـ میدانی( و با ماهیت توصیفی ـ تحلیلی، در ارتباط با وضعیت دشت همدان در ادوار سلجوقی و ایلخانی، اطالعات علمی فراهم شود. بنابراین با طرح پرسشهایی همچون 1ـ نقش عوامل زیستمحیطی در الگوی استقراری محوطههای سلجوقی و ایلخانی دشت همدان؟ 2ـ ویژگیهای شاخص هنری سفال نقش کنده در گالبه )اسگرافیاتو( منطقه مورد مطالعه؟ 3ـ نقش مسیرهای ارتباطی منطقه در حیات سیاسی، فرهنگی و اقتصادی آن؟ و 4ـ مکانیابی جای نام شهرک همدان در دشت همدان؟ این پژوهش شکل گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده مراکز فرهنگی این حوزه از دو عامل فرهنگی )قرار گرفتن بر سر راههای اصلی( و زیستمحیطی )دسترسی به آب و خاک حاصلخیز( تاثیر پذیرفتهاند. در بررسی سفال نقش کنده در گالبه، فنهای گالبه تراشی، نقش کنده همراه با لعاب پاشیده، نقش کنده ساده با لعاب بیرنگ و نقش کنده خطی با لعاب رنگارنگ به دست آمده است؛ با این حال میتوان به سنتهای بومی هنر سفالگری این منطقه نیز اشاره نمود که دارای ویژگیهای خاص و متفاوت از سایر نقاط هستند. همچنین عامل راه مهمترین عنصر در حیات م

دشتهای شمالی رشتهکوه الوند در حاشیه غربی مرکز فلات ایران، بر روی دو زون سنندج-سیرجان و گمان ماگمایی ارومیه-دختر قرار دارد. حوضه رودخانه قرهچای منبع تامین آب منطقه و مسیر ارتباطی از فلات مرکزی به غرب مهمترین راه ارتباطی منطقه در طول تاریخ است. دشتهای شمالی رشتهکوه الوند در مطالعات تاریخی و با استناد به متون آشوری، بابلی و هخامنشی با سرزمین مادای به مرکزیت هگمتانه بهعنوان پایتخت مادها مطابقت دارد. سابقه کاوش و مطالعات باستانشناسی در همدان به حضور هیئتهای فرانسوی با هدف عتیقهجویی و اهداف مطالعاتی چون یافتن هگمتانه مادی میرسد. با وجود چنین سابقه طولانی در مطالعاتِ تاریخی و باستانشناسیِ همدان اما وضعیت دوره آهن III منطقه، نحوه پراکنش محوطهها و ارتباط آنها با عوامل محیطی و فرهنگی همچنان در ابهام باقی ماند. به این منظور و با اهداف تعیین شده در پژوهش، بررسی دشتهای شمالی رشتهکوه الوند با تاکید بر دوره آهن III انجام شد. در بررسی از منطقه که شامل شهرستانهای همدان، بهار، کبودرآهنگ، رزن، فامنین و قهاوند است مجموعاً 55 محوطه شناسائی شد. مطالعه الگوی پراکنش استقرارها با نگاه به تئوری الگوی استقراری در مدل مکان مرکزی و تحلیل حوزه گیرش انجام شد. محوطههای دوره آهن III در شرایط محیطی و فرهنگی متنوعی در دشتهای شمالی رشتهکوه الوند پراکنده بودند که بررسی وضعیت هر کدام از محوطهها نسبت به فاکتورهایی چون ارتفاع از سطح دریا، فاصله از منبع آب دائمی، دسترسی به جاده اصلی، فاصله از استقرارهای همزمان، پیشینه استقراری محوطهها و قرارگیری در حریم روستای امروزی نیازمند سنجش دادهها بود. با قرارگیری محوطهها در محیط GIS و بررسی وابستگی محوطهها نسبت به عوامل طبیعی و فرهنگی اطلاعات خروجی در تحلیلهای آماری قرار گرفت. دو تحلیل مولفههای اصلی) PCA ( و خوشهای به منظور مطالعه نحوه پراکنش و حوزه گیرش استقرارها بهکار گرفته شد. در تحلیل مولفههای اصلی با تاکید بر متغیرهای اصلی رابطه آنها با متغیرهای ثانویه)محوطهها( سنجیده شد تا اصلیترین مولفه در پراکنش استقرارها مشخص شود. همچنین با قرارگیری محوطهها در تحلیل خوشهای میزان مشابهت محوطهها نسبت به هم در مقایسه با متغیرهای اصلی اندازهگیری شد که در نهایت 3خوشه اصلی معرف 3تیپ استقراری ارائه شد که وابستگی استقرارها به منابع طبیعی چون ارتفاع از سطح دریا و منبع آب دائمی به عن

محوطه سرخ دم لری در 10 کیلومتری جنوب شرق شهر کوهدشت در استان لرستان واقع شده است . این محوطه در سال 1317 و در جریان بررسی هیئت هلمز به سرپرستی اریک اشمیت شناسایی و مورد کاوش قرار گرفت. براساس داده های باستان شناسی به دست آمده، محوطه دارای 3 لایه استقراری است. دوره اصلی استقراری در این محوطه(لایه 2) شامل مجموعه معماری بزرگی است که معبد نامیده شده است. به هنگام کاوش بر سطح کف فضاهای معماری، زیر کف و داخل تعدادی از دیوارها، در مجموع حدود 1804 شیء کشف و ثبت شد. فراوانی اشیاء به دست آمده و تنوع فوق العاده آنها بستر بسیار مناسبی برای مطالعه جامع اشیاء مزبور و ارتباط آن ها با بنای مکشوفه فراهم ساخت. با وجود فراوانی اشیای به دست آمده، تا کنون این اشیا به صورت علمی معرفی و مطالعه نشده اند. لذا با توجه به اهمیت موضوع، در این پژوهش تلاش شده گونه شناسی و تحلیل علمی در این ارتباط صورت گیرد. پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی و با تکیه به اطلاعات کتابخانه ای و بررسی میدانی صورت گرفته است. مطالعه صورت گرفته نشان می دهد که اشیاء سرخ دم لری از نظر گونه شناسی شامل انواع زیورآلات، مهرها، سنجاق ها، ابزارآلات، ظروف، پیکرک-ها، جنگ افزارها و اشیای متفرقه دیگر می شود. از نظر آماری نیز زیورآلات بیشترین حضور را داشته و از نظر ماده مورد استفاده برای ساخت، مفرغ بیشترین حجم را به خود اختصاص می دهد. همچنین مطالعه صورت گرفته بر روی جامعه آماری و توزیع و پراکندگی اشیاء در داخل بنا نشان می دهد که اشیاء مورد بحث ماهیت نذری داشته و بنای بدست آمده معبد مهمی برای طبقات مختلف جامعه به شمار می آمده است.

معماری دست کند گونه ی خاصی از معماری بومی است که در نقاط مختلف سرزمین پهناور ایران قابل مشاهده است. این نوع معماری نیازی به هیچ نوع مصالح ساختمانی ندارد و از زدودن توده های صخره ای فضا تولید می شود. در ایران گونه-های متفاوتی از معماری دست کند شناسایی شده که گاهی در دل صخره ها یا کوهستان ها ایجاد شده و گاهی در دل زمین به صورت فضاهای دست کند ایجاد شده اند. با توجه به شرایط خاص و محدودیت مطالعاتی که در مورد مجموعه آثار معماری دست کند به ویژه دست کندهای زیرزمینی وجود دارد سبب شده تا این آثار بیشتر از دیدگاه معماری مورد بررسی قرار گیرد و به جنبه ی باستان شناسانه آن ها به طور شایسته پرداخته نشود. از نمونه های جالب توجه معماری دست کند ایران می توان به مجموعه آثار معماری دست کند زیرزمینی ارزانفود همدان اشاره کرد که در سال 1389 بر اثر فعالیت اکتشاف معدنی به صورت اتفاقی کشف شد. این محوطه در 30 کیلومتری جنوب شرق شهر همدان و به فاصله 2 کیلومتری جنوب روستای ارزانفود واقع گردیده است. هنگام کشف و شناسایی این مجموعه همانند سایر مجموعه آثار معماری دست کند ایران با سوالات متعددی مطرح بود از جمله اینکه مجموعه آثار ارزانفود چه زمانی ایجاد شده، در چه دوره هایی مورد استفاده قرار گرفته و همچنین این مجموعه وسیع و گسترده با فضاهای متعدد با چه هدف و کاربری ایجاد گردیده است. به همین دلیل نگارنده با استفاده از روش تحقیق میدانی، مطالعات آزمایشگاهی، پژوهش کتابخانه ای و همچنین مطالعات تطبیقی یافته ها امیدوار است روند مثبتی در این حوزه مطالعاتی و مجموعه ارزانفود ایجاد کرده باشد. با توجه به سوالات مطرح شده اولین فصل از پژوهش های باستان-شناسی در این مجموعه در سال 1389 آغاز گردید و فصول دوم، سوم و چهارم این پژوهش ها نیز در سال های 1390، 1391 و 1393 پیگیری شد. از مهمترین نتایج حاصل از این پژوهش ها می توان به شناسایی بیش از 70 فضای دست کند زیرزمینی شامل اتاق ها و سالن های مرتبط با یکدیگر است که به صورت دست کند در عمق های متغییر 3 تا 7 متری از سطح محوطه ایجاد گردیده اند، اشاره کرد. از نتایج دیگر می توان به دوره های زمانی استفاده از مجموعه در دوره های اشکانی، ساسانی و سپس در قرون میانی و متاخر اسلامی را ارائه نمود. همچنین مشخص گردید که ارتباط فضاهای زیرزمینی با سطح محوطه از طریق ورودی های راه پله ای شکل

حوزه ی جغرافیایی دشت درگز در استان خراسان به دلیل موقعیت خاص جغرافیای اش وضعیتی دارد که شناخت کم و کیف تطور فرهنگی آن در دوره اشکانی می تواند پاسخ گوی بسیاری از مسائل و پرسش های مطرح دربارۀ این دوره تاریک تاریخ ایران و این منطقه باشد و از طرفی می تواند ما را در درک بهتر تحولات فرهنگی شمال شرق ایران در دوره اشکانی یاری دهد. این پژوهش در قالب یک پروژۀ بازنگرانه در مطالعات میدانی دشت درگز به منظور روشن نمودن وضعیت فرهنگی منطقه در دوره اشکانی انجام پذیرفت؛ در این راستا بررسی دشت درگز در یک فصل انجام گرفت و در نتیجه تعداد 84 تپه و محوطه مربوط به دوره اشکانی شناسایی گردید. مسئلۀ اصلی در پژوهش حاضر مطالعه چگونگی پراکنش استقرارهای دوره اشکانی و نحوه ارتباط فضایی آنها با محیط بر اساس متغییرهای زیست محیطی است. مهم ترین فاکتورهای زیست محیطی در تبیین الگوهای استقراری محوطه ها، بر اساس شاخصه های محیطی چون ارتفاع، منابع آب، درجه شیب، مسیرهای ارتباطی، پوشش گیاهی و قابلیت کاربری اراضی و همچنین مشخصات محوطه ها و دوره بندی، با استفاده از سیستم(Gis) اطلاعات جغرافیایی مورد تحلیل قرار گرفت. چرا که امروزه(G.I.S.) یکی از ابزارهایی است که که با توصیف، طبقه بندی و تحلیل داده-های مکانی امکان مدیریت بالایی را برای این داده فراهم می کند و بهترین روش سنجش محوطه ها در بستر محیط به شمار می رود. نتایج این پژوهش نشان می دهد که منطقه در دوره اشکانی شاهد رشد فزایندۀ جمعیت نسبت به دوره های قبل و بعد بوده است،جمعیت غالب منطقه یکجانشین و البته بخشی نیز کوچ رو بوده اند. به طور کلی الگوی های استقراری عمده ای شناسایی گردید؛ که عبارتند از: 1- روستاهای کوچک و بزرگ 2- یک مرکز شهری 3- استقرارهای کوچروی و فصلی 4- یک قلعه یا دژ و 5- دو گورستان